Do Polski Ormianie przywieźli swego baranka prawdopodobnie z Krymu, gdzie funkcjonował on już co najmniej w XIV wieku. Umieszczany był na ścianach ormiańskich kościołów i klasztorów, był herbem Ormian Kaffy, którzy zapożyczyli go prawdopodobnie z herbu Genui, wtedy rządzącej tą nadczarnomorską emporią handlową. Owszem, znamy jeszcze wcześniejsze – ale rzadkie – ormiańskie wyobrażenia baranka, na przykład w ewangeliarzu ze Skewry (schyłek XII wiek). Potem, po kilkuwiekowej przerwie, pojawiają się równoczesne polskim – wśród Ormian Cezarei, Artwinu, Grigoriopola (XVII-XVIII wieki). Nieco z tych późnych czasów zachowało się też na artefaktach i szatach liturgicznych, przechowanych w zbiorach muzeum św. Eczmiadzyna. Jednak wydaje się niemal pewnym, że popularność wśród Ormian w Polsce zawdzięcza baranek ich matecznikowi – Kaffie, a więc pośrednio ma genezę zachodnioeuropejską, łacińską.