„Nigdy, tak bardzo jak w cierpieniu, nie uświadamiamy sobie, że wszelka nadzieja pochodzi od Pana”
Światowy Dzień Chorego ustanowił 33 lata temu św. Jan Paweł II 13 maja 1992 roku, w dniu 75. rocznicy objawień fatimskich i 11. rocznicy zamachu na życie papieża. Poprzez tę inicjatywę chciał uwrażliwić wszystkich wierzących oraz katolickie instytucje służby zdrowia na potrzebę uwagi na chorych i ich opiekunów.
W Roku Świętym Kościół będzie obchodził Światowy Dzień Chorego w formie zwyczajnej, na poziomie diecezjalnym, 11 lutego. W kalendarzu wydarzeń jubileuszowych zaplanowano dwa duże wydarzenia skierowane do chorych: Jubileusz chorych i pracowników służby zdrowia (5-6 kwietnia) oraz Jubileusz osób niepełnosprawnych (28-29 kwietnia).
Na początku Orędziu na XXXIII Światowy Dzień Chorego (podpisane: Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, dnia 14 stycznia 2025 r.), którego hasłem jest: „Nadzieja zawieść nie może” (Rz 5, 5) i umacnia nas w ucisku, czytamy:
„Obchodzimy XXXIII Światowy Dzień Chorego w Roku Jubileuszowym 2025, w którym Kościół zaprasza nas, abyśmy stali się „pielgrzymami nadziei”. Towarzyszy nam w tym Słowo Boże, które za pośrednictwem Św. Pawła przekazuje nam przesłanie wielkiej zachęty: „Nadzieja zawieść nie może” (Rz 5, 5), co więcej umacnia nas w ucisku.Są to słowa pocieszające, ale mogą jednak rodzić pewne pytania, zwłaszcza w tym, kto cierpi. Na przykład: jak pozostać mocnym, gdy jesteśmy dotknięci poważnymi chorobami, powodującymi kalectwo, wymagającymi być może leczenia, którego koszty przekraczają nasze możliwości? (...) (PEŁNY TEKST w 7. językach)
Երեքշաբթի 11 փետրուարին տօնն է Լուրտի Տիրամօր (ըստ լատինաց) այդ օրը նաև հիւանդի համաշխարհային օրն է:
Հիւանդի Համաշխարհային Օրուան առթիւ Ֆրանչիսկոս Պապի պատգամը
Հիւանդի Համաշխարհային 33րդ Օրը՝ 2025 թուականի Յոբելենական տարւոյն, կը հրաւիրէ մեզ խորհելու տառապանքի իմաստի եւ Աստուծոյ ներկայութեան մասին հիւանդներու կեանքէն ներս: Փխրունութեան եւ խոցելիութեան զգացողութեան ժամանակ Սուրբ Պօղոսի պատգամը՝ «Յոյսը յուսախաբ չի թողուր», կը դառնայ հիմնարար յղման կէտ: Յոյս, որ պարզապէս զգացմունք չէ, այլ աստուածային պարգեւ, որ կ’աջակցի մեզ ամենամութ պահերուն: (...)