Święto Przemienienia Pańskiego * Ton Pajcarakerputian * Տօն Պայծառակերպութեան
(Wartawar, Վարդավառ)
"Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim." (z Ew. Mt 17, 1-13).
Święto upamiętnia wydarzenie, które prawdopodobnie rozegrało się na górze Tabor (nie jest to potwierdzone w Nowym Testamencie). Tradycja Kościoła uważa górę Tabor za miejsce Przemienienia Pańskiego, co stało się powodem, dla którego matka Konstantyna Wielkiego, Helena, wybudowała tam kościół ku pamięci Przemienienia Pańskiego. Wydarzenie to opisują trzej ewangeliści: Mateusz (Mt 17, 1-9), Marek (Mk 9, 1-8) i Łukasz (Łk 9, 28-36). Jezus zabrał trzech wybranych uczniów: Piotra, Jakuba i Jana na górę, gdzie zobaczyli Go w nieziemskiej chwale, rozmawiającego z Mojżeszem i Eliaszem, którzy symbolizują Prawo (Mojżesz) i Proroctwo (Eliasz).
W chrześcijaństwie wschodnim święto Przemienienia obchodzone było już w V wieku. Na Zachodzie pierwsze wzmianki o tym święcie pochodzą z VII i VIII wieku. Kościół ormiański świętuje Przemienienie Chrystusa 98 dni po Wielkanocy, pomiędzy 28 czerwca a 1 sierpnia (w Kościołach rzymskokatolickim i prawosławnych – zawsze 6 sierpnia). Jest ono, jak większość świąt, świętem ruchomym, trzecim z pięciu głównych świąt w kalendarzu liturgicznym Ormiańskiego Kościoła Katolickiego (Święto Objawienia i Chrztu Pańskiego, Wielkanoc, Przemienienie Pańskie, Wniebowzięcie NMP, Podwyższenie Krzyża Świętego), dlatego też następuje po nim Dzień Zaduszny (Or Mereloc, Օր Մեռելոց - w tym roku 25 lipca).
W tradycji ormiańskiej świętu nadano nazwę Wardawar (święto róż). Towarzyszą mu różne zwyczaje, m.in. zabawy, tańce i uroczyste posiłki, a także oblewanie się wodą.